ره توشه سفر ( بخش 115)

یکی از نشانه ها و ملاکهایی که ما می توانیم در کنگره 60 از آن به عنوان قطب نما استفاده کنیم ، این است که هم رهجو و هم معلم باید به این قضیه توجه کنند و راهنما و معلم باید بگردد و نیاز رهجو را برآورده کند و یا در جهت برطرف کردن نیاز رهجو قدم بردارد ، یک سفر اولی باید به این قدرت تشخیص برسد که بین نیاز خودش و خواسته های نامعقول خودش تفاوت قائل شود.

رهجو وقتی دوست دارد که کنگره بیاید و کلاس ورزشی هم داشته باشد و در کنارش با دوستانش هم بیرون برود و امورات دیگری را هم مد نظر دارد و بین اینها نمی تواند تفاوتی قائل شود ، آن وقت است که یک روز می آید و یک روز نصفه می آید و یک روز می گوید کلاس داشتم و این نشان می دهد که این رهجو نیاز خودش را نمی داند و یا اینکه هنوز نیازمند و تشنه نشده است ، چون شما وقتی تشنه باشید امکان ندارد که جایی آب بدهند و شما از کنارش به راحتی بگذرید.

کنگره شبیه یک کشتی است و اگر کسی می خواهد به ساحل سلامت برسد ، تحت هیچ شرایطی نباید از این کشتی پیاده شود و کسی که با کنگره همراه باشد در نهایت به هر نحوی که شده به مقصد می رسد و باد فنا او را از میان نخواهد برد.

یک مصرف کننده مانند یک مرده متحرک است و وقتی که به کنگره می آید و می خواهد درمان شود آن شخص در آن قالب قرار می گیرد و باید فکر کند که چه کار باید بکند و برای چی آمده است.

این قالب نامش جمعیت احیای انسانی کنگره است و باید دوباره حیّ و زنده شود و برای زنده شدن و تغییر کردن از آن حالت اولیه باید یکسری موازین و قوانین را رعایت کند.

احیاء کردن انسان ، کار بسیار سخت و طاقت فرسایی است و به همین دلیل است که ارزش احیاء بسیار بالاست.

آموزش و تعلیم درست زمان می برد ، اما در ابتدا بسیار سخت می نماید ، ولی وقتی محصول سالم و بدون هیچ عیبی بیرون بدهد ، آنگاه باغبان می داند که چه عمل عظیمی را به انجام رسانده . .