انسان موجودی است که هر کاری که بخواهد انجاممی دهد ، خواستش را دارد ولی فرمان هم باید باشد ، مثلاً می خواهد از جهان اعتیادخارج شود و خواسته قوی هم دارد ، ولی فرمان صادر نمی شود ، حال که به ما اجازهدانستن به اندازه ظرفیت ما داده شده باید قدر بدانیم.
افرادی که اعتیاد دارند در واقع در بی حسیاند ، درد را احساس نمی کنند. ما صاحب یک شهر وجودی هستیم ، صاحب یک جسم و وقتیاین جسم از تعادل خارج می شود که یک ماده وارد آن شود که با این جسم همخوانینداشته باشد مثل غذای فاسد.
مغز به عنوان یک فرمانده همیشه هوشیار است ،مثلاً فرد در دستگاه MRI میخوابد ، دستگاه لایه لایه همه جسم رابررسی می کند تا بیماری را پیدا کند ، مغز دائماً در حال بررسی ما می باشد کهمشکلات جسم را پیدا کند ، به عنوان مثال یک ویروس را پیدا می کند و در عین حالنیاز به نیرو و مهمات دارد برای جنگیدن با آن ویروس ، حال مهماتی که می خواهد بااعتیاد بجنگد داروی OT است. حال تصور کنید که به یک سرباز بیشتر ازحد مجاز به خودش سلاح و مهمات آویزان کند ، دیگر نمی تواند حرکت کند و اگر کم همبدهیم قادر به مبارزه و جنگ هم نمی باشد.
در کنگره 60 همه تلاش می کنند که یک نفر بهدرمان و رهایی برسد. افرادی در این تلاش پیروز می شوند که خود را نبینند ، راهنمادر جایگاه خودش ، مرزبان و ایجنت و دیگر اعضاء هم در جای خود ، ولی در یک مسیر ودر کنار هم هستند ، اما بالا و پایین آنرا خداوند می داند ، سنجش و شاخص آنراخداوند می داند.
انسان موجودی است که مرگ برای او معنا ندارد، چون هر شب آنرا تجربه می کند ، به او می گویند در 10 الی 11 ماه پرونده اعتیادرا ببند و جمع کن ، هر کدام از ما در هر جایی که هستیم باید فکر کنیم که چگونه بهانسانها کمک کنیم ، کار ما بصورت جمعی و گروهی است ، باید به آنچه به من گفته میشود عمل کنم تا بهره آنرا کسب کنم.
کل ساختار انسان و فلسفه آفرینش او ، این استکه تنها به دنیا بیاید و آموزش بگیرد و خدمت کند و تنها هم برود ، سن صور آشکاراصلاً مهم نیست ، بلکه سن صور پنهان تعیین کننده است.
در کنگره فرصتی پیدا شده که قدمی برداریم وخدمتی انجام دهیم به خودمان و دیگران و در این بین نقاطی را پیدا کنیم در خودمانکه آنها را اصلاح کنیم و کمک کنیم به خودمان و نیازمندان.
در کنگره 60 بر اساس یک اصل پذیرفته شده کمکفرد رها شده از دام اعتیاد به فرد در حال مصرف مواد مخدر متشکل شده است که سوخت آناز خود گذشتگی و ندیدن خود است و نیاز خود را در نیاز دیگران دیدن است.
ندای درونی برای خدمت کردن تعیین کننده است وخدمت کردن پاسخ ما به لطف و رحمت خداوند است.
خدمت ، خدمت می آورد و قیاس در خدمت صحیح نمیباشد.
لیاقت و کاردانی و شایستگی هر کس از عملکردشمشخص می شود ، پس نباید دچار روزمرگی شویم ، اگر به داد خودمان رسیدیم به دادآیندگان هم خواهیم رسید وگرنه هیچ کس به داد کار ما نخواهد رسید. .
ضمن عرض سپاس از تمام زحمات و خدمات استاد منصور عزیز در سالی که گذشت ، پیشاپیش سال 1399 بر تمامی اعضای کنگره 60 تبریک و امید که سالی باشد برای برداشتن قدم هایی استوار در مسیر
تایپ : مسافر مصطفی
مسافر منصور
98/12/21
درباره این سایت