ره توشه سفر ( بخش 87 )

 سیستم بیوشیمی جسم به دو صورت تأثیر پذیر است ، یکی چگونگی زندگی روزمره ما (مانند خواب ، خوراک ، تحرک و .) و دیگری نوع نگاه و جهان بینی ما.

نوع نگاه در این مسیر حکایت از نگاه ما به پروسه درمان دارد ، یعنی مسیر را چگونه می بینیم؟ دید من نسبت به راهنمایم چیست؟ چقدر به این روش جهت درمان قطعی ایمان دارم؟ تمام ابعاد دیدگاهها در این موضوع اهمیت به سزایی دارد.

می دانیم که سیستم حافظه انسان قابل تغییر است و اگر به غیر از این سخن بود ، هرگز یک مصرف کننده شیشه و یا کوکائین و یا سایر مواد مخدر قادر به رهایی از دام آنها نبود و هرگز قدرت تسلط بر آنها را پیدا نمی کرد. اگر حافظه قابل تغییر نباشد و اگر انسان قابل تغییر نباشد به عنوان مثال فردی با یک بار به اسکی رفتن و تجربه لذت زیاد ، هرگز نمی توانست از انجام آن دست بردارد.

انسان قادر است که خاطره لذت زیاد را فراموش کند ، به ویژه اگر آن لذت زیاد همراه با تخریب فراوان نیز باشد و این عمل مستم زمان است و در این جهت باید به وسیله جهان بینی تفکر را هم اصلاح نمود.

متد درمانی دی اس تی (DST) که درمان در کنگره 60 بر اساس آن پی ریزی شده است ، بر این باور است که شخصی که به یکباره مواد مخدر خود را قطع می کند ، احساس نیاز در وی به حدی می رسد که دیگر جلوگیری از آن به صورت محال است. پس باید به سرعت جایگزینی برای آن اتخاذ نمود تا بی تعادلی را در فرد مهار کرده تا در یک حالت ثبات نسبی به درمان بپردازد. در اینجا بحث نیاز ، بسیار جدی گرفته می شود ، چرا که اگر در طول درمان در فرد ، احساس نیاز وجود داشته باشد ، در فرآیند درمان اختلال به وجود می آورد. فرد در طول مسیر درمان نباید احساس نیاز دائمی داشته باشد. البته در زمان کم شدن مقدار دارو در پله های متغیر و به خصوص در روزهای اول پله ها ، احساس نیاز ممکن است وجود داشته باشد که طبیعی است و این بهترین علامت زنده و فعال بودن سیستم بیوشیمیایی بدن یا همان سیستم ایکس است که بدن می فهمد مقدار مواد کم شده است و در ادامه ، این سیستم با تولید مواد شبه افیونی ، کمبودها را جبران و در نتیجه احساس نیاز از بین می رود و این موضوع از لحاظ فیزیولوژیک اثبات شده است.

پیوسته در آموزش بودن ، انسان را در برابر تفکر مخرب و وسوسه های خطرناک در زندگی حفظ می سازد.