ره توشه سفر ( بخش 1 )

کنگره مانند یک کشتی است و بدنه آن تشکیل شدهاز 14 وادی که حیاتی ترین قسمت کشتی ، سکان آن است و کسی که به وسیله آن باید کشتیرا هدایت کند.

وادی اول سکاندار این کشتی است و یا ناخدایاین کشتی *یعنی تفکر* هر چیزی اول باید به تفکر درآید و سپس به انجام و اتمامبرسد. (( مثل انجام سفری که پیش رو داریم))

تفکر یعنی نقشه راه ، نقشه راه را باید باتفکر درست ترسیم کنیم ، مثلاً برای ساختن یک ساختمان ، نقشه آن باید کامل باشد ویا نقشه کارکردن با شاگرد و رهجو ، نقشه جنگ و نبرد است برای کسب تجربه با تفکر وتعقل و همراه با عمل کردن به آن ، کو تا استاد شویم و زیر و بم آن را یاد بگیریم ،نباید دچار منیت شویم.

رهجو بعد از ورود به سفر دوم باید با تامل وتفکر و دوری از ضد ارزشها و توکل به خداوند و توام با صبر و گذشت زمان ، به آرامیمسائل خود را حل نماید.

مسافر سفر دوم ، دلیل بر منزه و پاک بودننیست ، بلکه تلاش می کند از ضد ارزشها دوری کند و زمان آن برای همه یکسان نیست.

ما پیوسته برای رشد ، نیازمند تفکر هستیم .هر قدر آموزش ببینیم ، چه از لحاظ رشد تفکر و چه جهان بینی ، اگر اولویت اوندگیمان درمان نباشد ، هرگز به رشد تفکر دست پیدا نخواهیم کرد . این اولویت شاملحضور در جلسات عمومی و لژیون ، مصرف درست و به موقع دارو و گوش به فرمان بودن بهدستورات راهنما است.

زمانی که مسافر به پایان سفر اول خود می رسد، باید به استادی برای خودش تبدیل شده باشد. یعنی باید قادر به اداره خود باشد ،برنامه ریزی را آموخته باشد ، مدیریت در خواب و خوراک و مسائل زندگی و به طور کلیمدیریت تمام کارهای زندگی را آموخته باشد.

اگر سفرمان را به درستی به اتمام رساندهباشیم ، این برنامه ریزی و اولیویت بندی ، عضو ثابت زندگیمان خواهد شد و دیگر نمیتوانیم از آن خارج شویم و بی برنامگی در زندگیمان جایی نخواهد داشت . .